Αντοχή

Γεννήθηκα σε μια εποχή που κανείς δε βλέπει, δεν αισθάνεται, δεν πιστεύει.
Πήγα σχολείο και θέλανε να δημιουργήσουν μηχανές, ανθρώπους που δεν θα αισθάνονται.
Γιατί μόνο με το αίσθημα αλλάζει ο κόσμος.
Ούτε με νέες πολιτικές, ούτε με δάνεια, ούτε με επιτροπές.
Μας μάθαν να μην ενδιαφερόμαστε για τίποτα έξω από τις πόρτες του σπιτιού μας.
Αν ρωτήσεις τη γενιά μου τι είναι η Σκανδιναβία μάλλον θα σου πεί νέο κλάμπ στην παραλιακή.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Μετά μεγάλωσα και ερωτεύτηκα ένα κορίτσι της γενιάς μου.
Ανάπηρο συναισθηματικά. Και δεν την αδικώ.
Όλοι γύρω μας ανησυχούσαν τι θα βάλουν το βράδυ, πως θα αντιγράψουν στο πανεπιστήμιο, που θα βρουν κανένα φράγκο.
Και εμείς άνθρωποι της αγέλης ήμασταν. Γιατί ο νόμος της αγέλης είναι σχεδόν ανίκητος, ολοκληρωτικός.
Σαν τα χειρότερα καθεστώτα.
Με πλήγωσε, την πλήγωσα μέσα στην ελαφρότητα του αισθήματος μας.
Αλλά ένοιωσα.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Πέρασε και αυτό.
Όμως μένουμε εδώ.
Τώρα που έμαθα να σκέφτομαι, να βλέπω, να νοιώθω,
πως θα αντέξω;