Παραμονή Χριστουγέννων

Έχουν μια γλύκα οι παραμονές.
Όλοι χαρούμενοι στο σπίτι, στο δρόμο, στα καφέ.
Λες και έπεσε χαρουμενόσπορος.
Πρίν λίγο είδα τον πατέρα μου να βάζει στο πικάπ ένα παλιό δίσκο των Floyd που αν και δικός του δεν τον είχα δει 25 χρόνια να κινείται απο το ράφι.
Το τραγούδι, Wish you were here. Ο θεός ξέρει ποιον σκεφτόταν. Ίσως τη μάνα του. Δε ρώτησα πάντως.
Και η μάνα μου να φώνάζει, να γκρινιάζει, να μαγειρεύει.
Μπουχτισμένοι από τηλέφωνα, ευχές θείων και λοιπών συγγενών.
Δεν έχω τίποτα καλύτερο.
Όλοι μέσα στην προσμονή. Τι κινητήριος δύναμη και αυτή.
Το μαγικό βοτάνι της ύπαρξης.
Δεν γνωρίζουμε το αύριο και αυτό δίνει νόημα σε μια αντικειμενικά όχι και τόσο ενδιαφέρουσα ζωή.

Άλλωστε ο έρωτας, ο θάνατος και οι λοιποί επισκέπτες δεν πιστεύουν σε παραμονές.

Αύριο ίσως αλλάξει κάτι. Τόσο καιρό μέσα σε μια ,βαρετή πια, παραμονή.
Ξορκίζω την περίπτωση της ήττας. Αύριο πρέπει κάτι να ανθίσει.
-Βαθειά ανάσα και ελπίδα.-
Να γεννηθεί υγιές.

Σε μιά κουκέτα

Κυριακή βράδυ στο καράβι. Στην κουκέτα μου φέρνω λίγο στον Καββαδία.
Τυλιγμένος στο μαύρο πυρετό.
Και έτσι παίρνω θάρρος να γράψω λίγο ακόμα.
Τώρα που με έχει περιτριγυρίσει ο θάνατος, οι δύσκολες άγρυπνες νύχτες γίνονται δυσκολότερες.
Νιώθω το αίσθημα της βιολογικής απώλειας πρώτη φορά.
Και όμως απ΄το πρωί που έμαθα τα νέα βρίσκομαι σ'ένα συνεχιζόμενο deja vu.
Είναι περίεργο αλλά έχω ξαναχάσει άνθρωπο. Και ας βρίσκεται στη ζωή. Στη ζωή κάποιου άλλου.

Αφού θεωρώ τον ύπνο χάσιμο χρόνου, συνεχίζω τις σκέψεις.
Σε μια ίδια κουκέτα κοιμήθηκα πρώτη φορά με τον παιδικό μου έρωτα σε μια σχολική εκδρομή.
Σε μια ίδια κουκέτα νιώσαμε πρώτη φορά τόσο μάγκες που μόνο ένα τσιγάρο μας χώραγε.
Σε μια ίδια κουκέτα έκανα μετά απο χρόνια παθιασμένο σεξ με την αγάπη της ζωής μου και δίπλα να κοιμούνται οι φίλοι μου.
Σκέφτομαι ξανά τον Καββαδία. Που όλες του οι αναμνήσεις ήταν σε μια κουκέτα.

Δάκρυα αρχίζουν να μου ζεσταίνουν τα μάγουλα.
Το πρόσωπο ρυτιδιάζει προσπαθώντας να γλυτώσει τους λυγμούς.
Βλέπω το παρελθόν των κουκετών και θα ήθελα να μην έχω την ανάγκη να το ξαναζήσω.
Όχι άλλο πένθος.
Γιατί ,κακά τα ψέμματα, το μόνο που μας κάνει το πένθος είναι να μας αλυσοδένει στην ανάμνηση.

Αντοχή

Γεννήθηκα σε μια εποχή που κανείς δε βλέπει, δεν αισθάνεται, δεν πιστεύει.
Πήγα σχολείο και θέλανε να δημιουργήσουν μηχανές, ανθρώπους που δεν θα αισθάνονται.
Γιατί μόνο με το αίσθημα αλλάζει ο κόσμος.
Ούτε με νέες πολιτικές, ούτε με δάνεια, ούτε με επιτροπές.
Μας μάθαν να μην ενδιαφερόμαστε για τίποτα έξω από τις πόρτες του σπιτιού μας.
Αν ρωτήσεις τη γενιά μου τι είναι η Σκανδιναβία μάλλον θα σου πεί νέο κλάμπ στην παραλιακή.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Μετά μεγάλωσα και ερωτεύτηκα ένα κορίτσι της γενιάς μου.
Ανάπηρο συναισθηματικά. Και δεν την αδικώ.
Όλοι γύρω μας ανησυχούσαν τι θα βάλουν το βράδυ, πως θα αντιγράψουν στο πανεπιστήμιο, που θα βρουν κανένα φράγκο.
Και εμείς άνθρωποι της αγέλης ήμασταν. Γιατί ο νόμος της αγέλης είναι σχεδόν ανίκητος, ολοκληρωτικός.
Σαν τα χειρότερα καθεστώτα.
Με πλήγωσε, την πλήγωσα μέσα στην ελαφρότητα του αισθήματος μας.
Αλλά ένοιωσα.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Πέρασε και αυτό.
Όμως μένουμε εδώ.
Τώρα που έμαθα να σκέφτομαι, να βλέπω, να νοιώθω,
πως θα αντέξω;

"Πανσέληνος"

Πάει καιρός που έχω ξεχάσει το πάχος των χειλιών σου. Την ομορφιά του να θυμάμαι.
Μετανιώνω πικρά που δε συμπεριφέρθηκα με την πρέπουσα φροντίδα στις μικρές σου συνήθειες.
Εντάξει κάποτε και αυτές μπορεί να μοιάζαν ενοχλητικές αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί.
Λάμβαναν χώρα μπροστά στις πέντε αισθήσεις. Τώρα ο χώρος δράσης τους είναι μόνο η μνήμη μου.
Και λίγο αργότερα η λήθη.
Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη του παρελθόντος. Η ζωή αυτών των στιγμών ακόμα και στη μνήμη είναι περιορισμένη.
Γιατί δε σε κοίταζα όταν μπορούσα; Γιατί δε σου κρατούσα το χέρι όταν ήταν απλωμένο;
Γιατί σου έλεγα ότι μ'ενοχλεί να μου πειράζεις το πρόσωπο; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Αυτά σκέφτομαι μια καλοκαιρινή νύχτα ενώ είμαι στριμωγμένος στη πίσω θέση ενός αυτοκινήτου.
Έχω ιδρώσει. Περνάμε πάνω απο τη γέφυρα του Ρίου.
Και ακουμπάω με το διπλανό μου όλη την ώρα. Έχουμε και μεγάλο ταξίδι.
Καταδικασμένος να ακουμπάω έναν άνθρωπο χωρίς νόημα.
Χωρίς το νόημα που έψαχνα. Την επαφή που έψαχνα.
Τους παρατάω και βάζω μουσική μόνος μου.
"Δε νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα κανε όλα ωραία".

Οι καθρέφτες

Πάντα μου έλεγες οτι έχω μεγάλα μάτια. Μονίμως υγρά με μια περίεργη λάμψη. Σαν καθρέφτες.

Όμως ήσουν ο άνθρωπος που ποτέ δεν κοίταζε σε καθρέφτες. Γιατί φοβόσουν μήπως ο καθρέφτης αντανακλούσε την ψυχή. Και φανεί αυτη η σαπίλα που κυριαρχούσε εκεί κάτω. Μη φανεί η μαυρίλα σ'αυτό το πανέμορφο πρόσωπο. Φοβόσουν μη γινόταν καμμιά στραβή και φαινόταν οι πληγές απο μάχες που δεν έδωσες, γιατι άλλωστε εσύ είσαι της διαννόησης, αλλά άφησαν σημάδια για τα οποία ντρέπεσαι. Όρισες μια νέα φιλοσοφική κατεύθυνση.
Τη "δεν παλεύω αλλά μετά ντρέπομαι για μένα". Αλλά είπαμε εσύ είσαι της διαννόησης.

Θέλω να σ'αγκαλιάσω και να ξυπνήσουμε μαζί απο αυτήν την τραγωδία. Όμως δε μπορώ. Γιατί ειμαι απλά ένας καθρέφτης. Και μάλιστα περιφρονημένος.

Mind Games

Δύσκολη νύχτα ξανά. Το μυαλό παλεύει να μείνει στη θέση του.
Μ'ένα φίλο το λέγαμε πριν λίγες ώρες. Πόσο κοντά είναι η τρέλα.

Θέλω να φωνάξω και να σπάσω ότι φωνητική χορδή έχω.
Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο να τσεκάρω τι θα σπάσει πρώτο.
Θέλω να δοκιμάσω όλα τα μαχαίρια της κουζίνας στο χέρι μου.
Και όλα τα ψέματα σου στο αυτί μου.
Και δεν είμαι τρελός.

Το Κρυφτό

θυμήθηκα το παιχνίδι που παίζαμε.
Κρυφτό.
Όταν τα φύλαγες εσύ ήταν τόσο βαρετό.
Με έβρισκες αμέσως και εκνευριζόμουνα.
Είχα δοκιμάσει τις πιο απίθανες κρυψώνες.
Ψέμα, αδιαφορία, κλάματα.
Δε σου ξέφυγα ούτε μία φορά.

Όταν τα φύλαγα εγώ τα πράγματα άλλαζαν.
Έβρισκες πάντα τις καλύτερες κρυψώνες.
Έψαχνα και ξανάψαχνα αλλά δε μπορούσα να σε βρώ ποτέ.
Ακόμα και όταν έκλεβα και ζητούσα βοήθεια απο φίλους πάλι κέρδιζες.
Στο τέλος εμφανιζόσουν πανυγηρικά και κάγχαζες για ακόμα μια νίκη σου.

Αρχίσαμε τον τελευταίο μας γύρο πρίν 7 μήνες.
Κρύφτηκες και εγώ πάλι σ'έψαχνα.
Πήγα στα μέρη που πηγαίναμε μαζί, ρώτησα φίλους σου, τίποτα.
Περίμενα να εμφανιστείς γελώντας άλλη μια φορά.

Εις μάτην.
Βαρέθηκες και πήγες να παίξεις αλλού.

Σκόρπια (Part I)

Πάντα υπάρχει ένας τύπος που θα σε καρφώσει απο πίσω μ'ένα μαχαίρι. Με το μαχαίρι της εμπιστοσύνης που του έχεις δώσει εσύ να κρατήσει. Είναι ο ίδιος τύπος που θα αφήσει το σχοινί που σε κρατάει στη ζωή, που θα σου φέρει χαρούμενος τα θλιβερά μαντάτα. Η αγάπη σου πέθανε θα σου πει. Και τώρα έχεις μόνο εμένα να κρατηθείς. Και θα το κάνει ξανά και ξανά και ξανά.



Πόσο άσχημο είναι το οτι ξέρω πως ποτέ δε θα κοιμηθείς για μένα στο πάτωμα έχοντας καπνίσει δυο πακέτα τσιγάρα και κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι. Εγωιστικό μέχρι αηδίας αλλά ίσως κάτι να άλλαζε αν ήξερα μέχρι που θα έφτανες για μένα.



Μέσα απο την ατσάλινη στολή ενός υπερήρωα με το όνομα solo υπάρχει μια καρδιά που σπάει με το πρώτο άγγιγμα, με τα πρώτα λόγια. Μέσα σ'αυτή την καρδιά κατοικεί ο φόβος για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Και πολλές ανοιχτές πληγές του παρελθόντος. Τις νύχτες μόνος του κάθε καλοκαίρι κάνει ευχές με τα αστέρια που πέφτουν. Ζητάει μετάνοια απο κάποιον δυνατότερο. Που το πρωί όμως θα έχει ξεχάσει την ύπαρξη του. Και αυτος όπως όλοι μας είναι υπερήρωας του καναπέ. Με μια λιγόψυχη καρδιά, ανίκανος να κρατήσει το λόγο του.



Είδα και σήμερα τόσες μεθυσμένες φάτσες γύρω μου. Φάτσες αστείες που κρύβανε τόσο πόνο μέσα στα μάτια τους. Πίνανε και ξαναπίνανε μήπως και γυρίσει κάποια μικρή αγάπη του παρελθόντος. Λες και θα τους έβλεπε από κάπου και θα τους λυπόταν..
Τ.

Intro

Το blog αυτό ξεκίνησε μια νύχτα. Όπως τα περισσοτερα άσχημα πράγματα. Γι'αυτό μην περιμένετε πολλά. Υπο τους ήχους των Διάφανων Κρίνων, για την πάρτη μας πρώτα, για να γράφουμε καμμιά σκέψη, καμμιά ανησυχία, καμμιά μαλακία, τέλος πάντων ότι μας κατέβει... κι έτσι ίσως και κάποιες αλήθειες. Μικρές ή μπορεί και μεγαλες...