Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Αντοχή

Γεννήθηκα σε μια εποχή που κανείς δε βλέπει, δεν αισθάνεται, δεν πιστεύει.
Πήγα σχολείο και θέλανε να δημιουργήσουν μηχανές, ανθρώπους που δεν θα αισθάνονται.
Γιατί μόνο με το αίσθημα αλλάζει ο κόσμος.
Ούτε με νέες πολιτικές, ούτε με δάνεια, ούτε με επιτροπές.
Μας μάθαν να μην ενδιαφερόμαστε για τίποτα έξω από τις πόρτες του σπιτιού μας.
Αν ρωτήσεις τη γενιά μου τι είναι η Σκανδιναβία μάλλον θα σου πεί νέο κλάμπ στην παραλιακή.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Μετά μεγάλωσα και ερωτεύτηκα ένα κορίτσι της γενιάς μου.
Ανάπηρο συναισθηματικά. Και δεν την αδικώ.
Όλοι γύρω μας ανησυχούσαν τι θα βάλουν το βράδυ, πως θα αντιγράψουν στο πανεπιστήμιο, που θα βρουν κανένα φράγκο.
Και εμείς άνθρωποι της αγέλης ήμασταν. Γιατί ο νόμος της αγέλης είναι σχεδόν ανίκητος, ολοκληρωτικός.
Σαν τα χειρότερα καθεστώτα.
Με πλήγωσε, την πλήγωσα μέσα στην ελαφρότητα του αισθήματος μας.
Αλλά ένοιωσα.
Και προσπαθούσα να αντέξω.

Πέρασε και αυτό.
Όμως μένουμε εδώ.
Τώρα που έμαθα να σκέφτομαι, να βλέπω, να νοιώθω,
πως θα αντέξω;

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

"Πανσέληνος"

Πάει καιρός που έχω ξεχάσει το πάχος των χειλιών σου. Την ομορφιά του να θυμάμαι.
Μετανιώνω πικρά που δε συμπεριφέρθηκα με την πρέπουσα φροντίδα στις μικρές σου συνήθειες.
Εντάξει κάποτε και αυτές μπορεί να μοιάζαν ενοχλητικές αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί.
Λάμβαναν χώρα μπροστά στις πέντε αισθήσεις. Τώρα ο χώρος δράσης τους είναι μόνο η μνήμη μου.
Και λίγο αργότερα η λήθη.
Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη του παρελθόντος. Η ζωή αυτών των στιγμών ακόμα και στη μνήμη είναι περιορισμένη.
Γιατί δε σε κοίταζα όταν μπορούσα; Γιατί δε σου κρατούσα το χέρι όταν ήταν απλωμένο;
Γιατί σου έλεγα ότι μ'ενοχλεί να μου πειράζεις το πρόσωπο; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Αυτά σκέφτομαι μια καλοκαιρινή νύχτα ενώ είμαι στριμωγμένος στη πίσω θέση ενός αυτοκινήτου.
Έχω ιδρώσει. Περνάμε πάνω απο τη γέφυρα του Ρίου.
Και ακουμπάω με το διπλανό μου όλη την ώρα. Έχουμε και μεγάλο ταξίδι.
Καταδικασμένος να ακουμπάω έναν άνθρωπο χωρίς νόημα.
Χωρίς το νόημα που έψαχνα. Την επαφή που έψαχνα.
Τους παρατάω και βάζω μουσική μόνος μου.
"Δε νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα κανε όλα ωραία".

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Οι καθρέφτες

Πάντα μου έλεγες οτι έχω μεγάλα μάτια. Μονίμως υγρά με μια περίεργη λάμψη. Σαν καθρέφτες.

Όμως ήσουν ο άνθρωπος που ποτέ δεν κοίταζε σε καθρέφτες. Γιατί φοβόσουν μήπως ο καθρέφτης αντανακλούσε την ψυχή. Και φανεί αυτη η σαπίλα που κυριαρχούσε εκεί κάτω. Μη φανεί η μαυρίλα σ'αυτό το πανέμορφο πρόσωπο. Φοβόσουν μη γινόταν καμμιά στραβή και φαινόταν οι πληγές απο μάχες που δεν έδωσες, γιατι άλλωστε εσύ είσαι της διαννόησης, αλλά άφησαν σημάδια για τα οποία ντρέπεσαι. Όρισες μια νέα φιλοσοφική κατεύθυνση.
Τη "δεν παλεύω αλλά μετά ντρέπομαι για μένα". Αλλά είπαμε εσύ είσαι της διαννόησης.

Θέλω να σ'αγκαλιάσω και να ξυπνήσουμε μαζί απο αυτήν την τραγωδία. Όμως δε μπορώ. Γιατί ειμαι απλά ένας καθρέφτης. Και μάλιστα περιφρονημένος.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Mind Games

Δύσκολη νύχτα ξανά. Το μυαλό παλεύει να μείνει στη θέση του.
Μ'ένα φίλο το λέγαμε πριν λίγες ώρες. Πόσο κοντά είναι η τρέλα.

Θέλω να φωνάξω και να σπάσω ότι φωνητική χορδή έχω.
Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο να τσεκάρω τι θα σπάσει πρώτο.
Θέλω να δοκιμάσω όλα τα μαχαίρια της κουζίνας στο χέρι μου.
Και όλα τα ψέματα σου στο αυτί μου.
Και δεν είμαι τρελός.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Το Κρυφτό

θυμήθηκα το παιχνίδι που παίζαμε.
Κρυφτό.
Όταν τα φύλαγες εσύ ήταν τόσο βαρετό.
Με έβρισκες αμέσως και εκνευριζόμουνα.
Είχα δοκιμάσει τις πιο απίθανες κρυψώνες.
Ψέμα, αδιαφορία, κλάματα.
Δε σου ξέφυγα ούτε μία φορά.

Όταν τα φύλαγα εγώ τα πράγματα άλλαζαν.
Έβρισκες πάντα τις καλύτερες κρυψώνες.
Έψαχνα και ξανάψαχνα αλλά δε μπορούσα να σε βρώ ποτέ.
Ακόμα και όταν έκλεβα και ζητούσα βοήθεια απο φίλους πάλι κέρδιζες.
Στο τέλος εμφανιζόσουν πανυγηρικά και κάγχαζες για ακόμα μια νίκη σου.

Αρχίσαμε τον τελευταίο μας γύρο πρίν 7 μήνες.
Κρύφτηκες και εγώ πάλι σ'έψαχνα.
Πήγα στα μέρη που πηγαίναμε μαζί, ρώτησα φίλους σου, τίποτα.
Περίμενα να εμφανιστείς γελώντας άλλη μια φορά.

Εις μάτην.
Βαρέθηκες και πήγες να παίξεις αλλού.