Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

το τρίτο χι

Τίποτα, κοιμήσου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν.

Τάσος Λειβαδίτης

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Cap ou pas cap?

Είσαι μέσα ή όχι; Το παιχνίδι το ξαναρχίζω εγώ. Τολμάς; Θυμάμαι πόσο σου άρεσαν οι γαλλικές ταινίες, ο ήχος της γαλλικής γλώσσας, τα γαλλικά όνειρα και των δύο κάποτε να μείνουμε στο Παρίσι. Σ'αυτή την πόλη που δεν ήταν γραφτό να πάμε. Αν και μεταξύ μας καλύτερα, γιατί μάλλον θα το σκάγαμε απ'όλους και θα μέναμε εκεί. Θα νοικιάζαμε ένα ρετιρέ και θα πηγαίναμε τον έρωτα μας σε όλες τις γωνιές του Παρισιού. Αντί αυτού ζω την απουσία. Και την τραγουδάω κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι. Μαθαίνω της αγάπης την ουσία να μετρώ στην απουσία. Ξέρεις, την απουσία που γράφτηκε στη γειτονιά σου. Πιστεύεις στα παραμύθια; Πιο κλισέ φράση πεθαίνεις αλλά όλοι μας θέλουμε να πιστέψουμε στο απίστευτο, στο υπερβατικό, στο ανεπανάληπτο. Σε κάτι που μόνο εμείς το έχουμε νιώσει σ'ολόκληρη τη Γη. Ναι και εγώ πιστεύω στα παραμύθια. Λέω πως έζησα κιόλας ένα.

Όταν σε ξαναείδα όλα ανοίχτηκαν μπροστά μου σαν το πιό μυρωδάτο νυχτολούλουδο. Γιατί και ο έρωτας μας άνθιζε τις νύχτες. Και είχε το άρωμα σου, τη μυρωδιά σου, αυτή με το συγκεκριμένο όνομα. Ξεμπερδεύτηκα. Με έναν περίεργα ήρεμο τρόπο. Σε στιγμές αδυναμίας θυμάμαι τα κοινά μας χρόνια. Αυτά που εκ του αποτελέσματος εσύ έχεις ξεχάσει. Και εύχομαι να τα έχεις ξεχάσει. Το τηλέφωνο έχει σωπάσει ακόμα και αν τα λόγια σου πριν λίγο καιρό μιλούσαν για αγάπη την οποία, για να μη σ'αδικήσω, την έβλεπα να πετάει φλόγες απ'τα μάτια σου. Δε μπορεί να ζεις στην τωρινή πραγματικότητα θυμώντας τέτοια σκηνικά. Όταν σου έστρωσα με ροδοπέταλα το κρεβάτι μας, έχοντας αγοράσει φτηνή σαμπάνια και μια κιθάρα για δώρο. Σε μια στιγμή ξεχνιούνται όλα, πεθαίνουν. Ακόμα και τα ομορφότερα, τα πιο μυρωδάτα. Όπως το νυχτολούλουδο που έχει 24 ώρες ζωής. Κάτι μου έλεγες στα τηλέφωνα για άμυνες και τέτοια. Καρδιά μου, δεν παίζεις με τη Μπαρτσελόνα για να παλεύεις να δημιουργείς άμυνες. Η απόφαση χρειαζόταν 1 δευτερόλεπτο. Με ένα μελαγχολικό χαμόγελο θα αφήσω την ανάμνηση σου σε μια πόλη που ετσι κι αλλιώς δεν περνάμε καλά. Σύμφωνα με τα λόγια μας είμαστε οι θρυλικότεροι εραστές της Ιστορίας αφήνοντας το Ρωμαίο και την Ιουλιέττα να τρώνε τη σκόνη μας, όμως για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι είμαστε μια ανάμνηση, ένα διάλειμμα στην καθημερινότητα της άμυνας σου, τίποτα κοντά σε αυτά τα παραμύθια που θέλουμε να πιστεύουμε.

Δεν είναι το θέμα να έχω μια αγκαλιά να περάσω ένα ή περισσότερα βράδια. Το θέμα είναι ότι δεν είναι η δικιά σου αγκαλιά. Μόλις χτες μου είπε μια ιστορία μια κοινή μας φίλη για κάποιον συνάδελφο που είναι φρεσκοπαντρεμένος και περιμένει παιδί από τη γυναίκα του. Συζητούσαν λοιπόν για τη φοβερή έννοια του "άντρα ή γυναίκας της ζωής". Όταν η φίλη μου του είπε ότι είναι τυχερός που παντρεύτηκε τη γυναίκα της ζωής του και μάλιστα περιμένουν και παιδάκι αυτός απάντησε ότι δεν είναι η γυναίκα του ο άνθρωπος της ζωής του και άρχισε να της λέει λεπτομέρειες για τον άνθρωπο αυτό που για κάποια λάθη του παρελθόντος είχε χάσει. Δεν αντέχω να ζήσω κάτι παρόμοιο με αυτό ή με την ιστορία της Μπάρμπαρα που τόσο μας είχε στεναχωρήσει.

Πιστεύω στα παραμύθια, ξαναλέω, απλά στο συγκεκριμένο οι πρωταγωνιστές είναι πιά πολύ στριμωγμένοι. Σαν να βλέπω ήδη τα μάτια σου δακρυσμένα. Το πιό γλυκό μου θέαμα. Ξέρεις πως αν ήμουν κοντά σου θα έκλαιγα και εγώ. Μόλις γεννήθηκε το τελευταίο νυχτολούλουδο της κοινής μας ζωής και θα πεθάνει πολύ σύντομα. Μέσα στο παραμύθι αυτό, ελπίζω ότι κάποιο μαγικό θα κάνεις για να ζήσει το λουλούδι για πάντα. Θα κάνεις όμως κάτι τώρα; Όχι κάποτε. We shall see, που απάντησες και συ πριν λίγο καιρό. Ίσως είναι το τελευταίο μου post, ίσως και όχι. Μπορεί να είναι μια νέα αρχή ή ένα τέλος. Δε μπορώ να σταματήσω να γράφω αλλά νιώθω ότι σου μιλάω, ότι αυτά τα λεπτά που διαβάζεις ο κόσμος σου είμαι ξανά εγώ. Αυτή η αίσθηση που σημαίνει ζωή για μένα. Λυπάμαι, Αρλέτα, που δε σου έγραφα πολύ όταν ήμασταν μαζί. Αυτό τώρα θα το έχεις για πάντα, σ'όλα τα σημεία της Γης. Θα ήθελα αυτό να ήταν το ωραιότερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ, να ξεπερνούσα Σεφέρηδες, Καβάφηδες, Νόμπελ, όλα. Όμως μέχρι εδώ είναι τα μπορώ μου. Μόνο η αγάπη μου είναι ατέλειωτη.

Πάντα πίστευα ότι τα λόγια δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εδώ δε μπορούν να αλλάξουν εσένα. Όμως ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια.

Αυτός που έχεις τώρα, πάνω στο φιλί όταν κλείνει τα μάτια, τι βλέπει;
Βλέπει μήπως το Χριστό φαντάρο;
Βλέπει μήπως αστεράκια;
Βλέπει μήπως το δεσπότη Παναγιώτη;
Βλέπει τη εικόνα του σε 20 χρόνια να σε φιλάει με το ίδιο πάθος;

Γιατί εγώ αυτά έβλεπα.

Cap ou pas cap?

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

δημήτρη μου

Σήμερα, Α' Νεκροταφείο Αθηνών, Μετς. Ώρα 4.30μμ. Έσυρα το βήμα μου να σε δω μια τελευταία φορά. Δεν τα κατάφερα να έρθω σ'αυτή σου την πρεμιέρα, ήρθα όμως όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία τα μάρμαρα σου αλλά ακόμα δε σε είχαν περιποιηθεί. Μόνο χώμα έβλεπα και εκατοντάδες λουλούδια. Ήθελα να κλάψω, να σκύψω να φιλήσω το χώμα που θα σε σκεπάζει μια ζωή αλλά ήταν και άλλοι μπροστά και ντράπηκα. Που είσαι ρε Μήτσο τώρα; Έφυγες τη χειρότερη στιγμή. Ήσουνα μάγκας και για πάρτη σου θα αρχίσω τις μάγκικες αποφάσεις και εγώ. Δεν ήταν η φωνή σου. Ήσουν κάτι άλλο που απλά το γνωρίσαμε μέσω της φωνής σου. Όταν σ'ακούω νιώθω 3 μέτρα άντρας. Θα σε θυμάμαι ειλικρινά για πάντα και όχι σαν τις ευχούλες που λέμε και αύριο τις έχουμε ξεχάσει. Και σου υπόσχομαι ότι θα σε γνωρίσουν και τα παιδιά μου. Τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες στο Μετς, ίδια ώρα.

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

δίχως αύριο

Σήμερα θα πιστέψω για λίγο ότι δεν υπάρχει αύριο.
Το αόρατο τείχος του δεδομένου μέλλοντος παίρνει ρεπό σήμερα.
Θα αναπνεύσω σα να μην υπάρχει αύριο.
Ακόμα και για τον ίδιο το θάνατο είναι γλυκειά η αβεβαιότητα.
Θα υπερβάλλω στα πάντα σήμερα για τις εκατοντάδες μέρες που έχω χάσει.
Θα δουλέψω σα να μην υπάρχει αύριο. Θα φάω σα να μην υπάρχει αύριο.
Το βράδυ θα πανηγυρίσω σα να μην υπάρχει αύριο, θα πιώ σα να μην υπάρχει αύριο, θα ξενυχτήσω σα να μην υπάρχει αύριο.
Ε και στο τέλος της νύχτας λογικά θα κλάψω σα να μην υπάρχει αύριο.
Γιατί η ζωή μου είναι χωρίς αύριο.
Γιατί δεν υπάρχει κάποιος να με κοιτάξει σα να μην υπάρχει αύριο.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Του Αγίου Βαλεντίνου

Ξημερώνει Αγίου Βαλεντίνου.
Νιώθω σαν να είσαι εδω.
Και ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια μιλάει για αυτή τη μέρα.
Γιατί με πονάει που δε θα μπορέσω να γιορτάσω σήμερα τη γιορτή των λουλουδάδων και των ζαχαροπλαστών;
Μπορεί να πήρα πτυχίο σήμερα μπορεί και όχι.
Μάνα το πήραμε. Να δω τι θα το κάνουμε τώρα.
Δεν πειράζει, από σήμερα θα είμαι ένας επιστήμονας χωρίς ουσία.

Την ονειρευόσουν αυτή τη μέρα. Τα κατάφερα μ'ακούς;
Δε μ'ακούς.
Μόνος μου θα το πάρω.
Και δε θα έχει καμμία αξία.
Θα μου δώσουν και έναν όρκο να διαβάσω.
Ακόμα δε μάθανε ότι οι όρκοι δε βγάζουν πουθενά.

Ας σε έβλεπα εκείνη τη στιγμή μπροστά μου και θα ορκιζόμουνα ό,τι θές.


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Π & Λ

Σε κάποιο ταξίδι, σε ένα μέρος μακρινό συνάντησα έναν πολύ σοφό άνθρωπο.
Ήταν άγιος. Αμέσως σκέφτηκα, ποιός μπορεί να τον επηρέασε;
Πως γίνεται να καθάρισε η ψυχή του τόσο πολύ.
Πήρα λοιπόν το θάρρος και ρώτησα;
-Ποιοι ήταν οι πνευματικοί σας πατέρες;
Μέσα σε καπνούς και βρισιές μου είπε:
-Τα λάθη και τα πάθη μου.

Τότε κατάλαβα πως μπορεί ένας άνθρωπος να τα δεί όλα από την αρχή.
Όλοι μας μπορούμε να αγιάσουμε.
Και είμαι σίγουρος πια ότι δεν εννοούσε πως έμαθε από τα λάθη και τα πάθη του.

Τα αγκάλιασε και τα μετέτρεψε σε σωστά.