Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Σκόρπια (Part I)

Πάντα υπάρχει ένας τύπος που θα σε καρφώσει απο πίσω μ'ένα μαχαίρι. Με το μαχαίρι της εμπιστοσύνης που του έχεις δώσει εσύ να κρατήσει. Είναι ο ίδιος τύπος που θα αφήσει το σχοινί που σε κρατάει στη ζωή, που θα σου φέρει χαρούμενος τα θλιβερά μαντάτα. Η αγάπη σου πέθανε θα σου πει. Και τώρα έχεις μόνο εμένα να κρατηθείς. Και θα το κάνει ξανά και ξανά και ξανά.



Πόσο άσχημο είναι το οτι ξέρω πως ποτέ δε θα κοιμηθείς για μένα στο πάτωμα έχοντας καπνίσει δυο πακέτα τσιγάρα και κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι. Εγωιστικό μέχρι αηδίας αλλά ίσως κάτι να άλλαζε αν ήξερα μέχρι που θα έφτανες για μένα.



Μέσα απο την ατσάλινη στολή ενός υπερήρωα με το όνομα solo υπάρχει μια καρδιά που σπάει με το πρώτο άγγιγμα, με τα πρώτα λόγια. Μέσα σ'αυτή την καρδιά κατοικεί ο φόβος για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Και πολλές ανοιχτές πληγές του παρελθόντος. Τις νύχτες μόνος του κάθε καλοκαίρι κάνει ευχές με τα αστέρια που πέφτουν. Ζητάει μετάνοια απο κάποιον δυνατότερο. Που το πρωί όμως θα έχει ξεχάσει την ύπαρξη του. Και αυτος όπως όλοι μας είναι υπερήρωας του καναπέ. Με μια λιγόψυχη καρδιά, ανίκανος να κρατήσει το λόγο του.



Είδα και σήμερα τόσες μεθυσμένες φάτσες γύρω μου. Φάτσες αστείες που κρύβανε τόσο πόνο μέσα στα μάτια τους. Πίνανε και ξαναπίνανε μήπως και γυρίσει κάποια μικρή αγάπη του παρελθόντος. Λες και θα τους έβλεπε από κάπου και θα τους λυπόταν..
Τ.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Intro

Το blog αυτό ξεκίνησε μια νύχτα. Όπως τα περισσοτερα άσχημα πράγματα. Γι'αυτό μην περιμένετε πολλά. Υπο τους ήχους των Διάφανων Κρίνων, για την πάρτη μας πρώτα, για να γράφουμε καμμιά σκέψη, καμμιά ανησυχία, καμμιά μαλακία, τέλος πάντων ότι μας κατέβει... κι έτσι ίσως και κάποιες αλήθειες. Μικρές ή μπορεί και μεγαλες...