Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Σε μιά κουκέτα

Κυριακή βράδυ στο καράβι. Στην κουκέτα μου φέρνω λίγο στον Καββαδία.
Τυλιγμένος στο μαύρο πυρετό.
Και έτσι παίρνω θάρρος να γράψω λίγο ακόμα.
Τώρα που με έχει περιτριγυρίσει ο θάνατος, οι δύσκολες άγρυπνες νύχτες γίνονται δυσκολότερες.
Νιώθω το αίσθημα της βιολογικής απώλειας πρώτη φορά.
Και όμως απ΄το πρωί που έμαθα τα νέα βρίσκομαι σ'ένα συνεχιζόμενο deja vu.
Είναι περίεργο αλλά έχω ξαναχάσει άνθρωπο. Και ας βρίσκεται στη ζωή. Στη ζωή κάποιου άλλου.

Αφού θεωρώ τον ύπνο χάσιμο χρόνου, συνεχίζω τις σκέψεις.
Σε μια ίδια κουκέτα κοιμήθηκα πρώτη φορά με τον παιδικό μου έρωτα σε μια σχολική εκδρομή.
Σε μια ίδια κουκέτα νιώσαμε πρώτη φορά τόσο μάγκες που μόνο ένα τσιγάρο μας χώραγε.
Σε μια ίδια κουκέτα έκανα μετά απο χρόνια παθιασμένο σεξ με την αγάπη της ζωής μου και δίπλα να κοιμούνται οι φίλοι μου.
Σκέφτομαι ξανά τον Καββαδία. Που όλες του οι αναμνήσεις ήταν σε μια κουκέτα.

Δάκρυα αρχίζουν να μου ζεσταίνουν τα μάγουλα.
Το πρόσωπο ρυτιδιάζει προσπαθώντας να γλυτώσει τους λυγμούς.
Βλέπω το παρελθόν των κουκετών και θα ήθελα να μην έχω την ανάγκη να το ξαναζήσω.
Όχι άλλο πένθος.
Γιατί ,κακά τα ψέμματα, το μόνο που μας κάνει το πένθος είναι να μας αλυσοδένει στην ανάμνηση.

2 σχόλια:

  1. το πένθος κάνει πολλά
    και πρώτα πρώτα βιώνεται

    κουράγιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ. Χωρίς να το αφήσεις όμως να σκεπάσει όλη τη ζωή σου.

    Σ'ευχαριστώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή