Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

"Πανσέληνος"

Πάει καιρός που έχω ξεχάσει το πάχος των χειλιών σου. Την ομορφιά του να θυμάμαι.
Μετανιώνω πικρά που δε συμπεριφέρθηκα με την πρέπουσα φροντίδα στις μικρές σου συνήθειες.
Εντάξει κάποτε και αυτές μπορεί να μοιάζαν ενοχλητικές αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί.
Λάμβαναν χώρα μπροστά στις πέντε αισθήσεις. Τώρα ο χώρος δράσης τους είναι μόνο η μνήμη μου.
Και λίγο αργότερα η λήθη.
Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη του παρελθόντος. Η ζωή αυτών των στιγμών ακόμα και στη μνήμη είναι περιορισμένη.
Γιατί δε σε κοίταζα όταν μπορούσα; Γιατί δε σου κρατούσα το χέρι όταν ήταν απλωμένο;
Γιατί σου έλεγα ότι μ'ενοχλεί να μου πειράζεις το πρόσωπο; Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Αυτά σκέφτομαι μια καλοκαιρινή νύχτα ενώ είμαι στριμωγμένος στη πίσω θέση ενός αυτοκινήτου.
Έχω ιδρώσει. Περνάμε πάνω απο τη γέφυρα του Ρίου.
Και ακουμπάω με το διπλανό μου όλη την ώρα. Έχουμε και μεγάλο ταξίδι.
Καταδικασμένος να ακουμπάω έναν άνθρωπο χωρίς νόημα.
Χωρίς το νόημα που έψαχνα. Την επαφή που έψαχνα.
Τους παρατάω και βάζω μουσική μόνος μου.
"Δε νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα κανε όλα ωραία".

2 σχόλια:

  1. Θα σε στεναχωρήσω νομίζω.
    Αν ελπίζεις στη λήθη ως φυσική εξέλιξη του παρελθόντος, θα ξαφνιαστείς δυσάρεστα με την .. χημική εξέλιξή του.

    Όλα βέβαια είναι "ενδεχόμενα"

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι μέρες που προσεύχομαι στη μνήμη και άλλες στη λήθη.
    Δεν ξέρω καν που θέλω να καταλήξει το παρελθόν.
    Το μόνο σίγουρο είναι ότι η λήθη δεν πονάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή