Πάντα μου έλεγες οτι έχω μεγάλα μάτια. Μονίμως υγρά με μια περίεργη λάμψη. Σαν καθρέφτες.
Όμως ήσουν ο άνθρωπος που ποτέ δεν κοίταζε σε καθρέφτες. Γιατί φοβόσουν μήπως ο καθρέφτης αντανακλούσε την ψυχή. Και φανεί αυτη η σαπίλα που κυριαρχούσε εκεί κάτω. Μη φανεί η μαυρίλα σ'αυτό το πανέμορφο πρόσωπο. Φοβόσουν μη γινόταν καμμιά στραβή και φαινόταν οι πληγές απο μάχες που δεν έδωσες, γιατι άλλωστε εσύ είσαι της διαννόησης, αλλά άφησαν σημάδια για τα οποία ντρέπεσαι. Όρισες μια νέα φιλοσοφική κατεύθυνση.
Τη "δεν παλεύω αλλά μετά ντρέπομαι για μένα". Αλλά είπαμε εσύ είσαι της διαννόησης.
Θέλω να σ'αγκαλιάσω και να ξυπνήσουμε μαζί απο αυτήν την τραγωδία. Όμως δε μπορώ. Γιατί ειμαι απλά ένας καθρέφτης. Και μάλιστα περιφρονημένος.
Teo...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό... :'(
Δυστυχώς μερικές φορές πολλοί από 'μας, τουλάχιστον όσοι ξέρουμε να νιώθουμε, αισθανόμαστε πως είμαστε απλώς καθρέφτες, και μάλιστα όπως πολύ σωστά επεσήμανες... περιφρονημένοι όσο τίποτα! Τι να γίνει, οι άνθρωποι που φοβούνται να μας κοιτάξουν κάτι παραπάνω ξέρουν για το μαύρο της ψυχής τους!
Σε φιλώ, καλώς σε βρήκα
Ναταλία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως το είπες, φοβούνται να κοιτάξουν..
Και δε μπορώ άλλο ανθρώπους που δεν κάνουν προσπάθεια..Αγάπη είναι αυτή καλέ..
Αν δεν αξίζει αυτή προσπάθεια τότε τι..
Σε καλωσορίζω με πολλή αγάπη..
Μην επιμένεις, αν μου επιτρέπεις, να ξυπνήσεις από την τραγωδία έχοντάς τη αγκαλιά σου. Την τραγωδία εννοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γίνεται να προσπαθείς για δύο όσο δύναμη κι αν έχεις.
Καλημέρα
Αυτό ακριβώς ήθελα να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι τραγωδία είναι να προσπαθείς για δύο.
Και τελικά πόσο ανώφελο. Δε γίνεται να προσπαθείς για δύο, να πονάς για δύο, να ελπίζεις για δύο..
Καλώς ήρθες..