Σήμερα, Α' Νεκροταφείο Αθηνών, Μετς. Ώρα 4.30μμ. Έσυρα το βήμα μου να σε δω μια τελευταία φορά. Δεν τα κατάφερα να έρθω σ'αυτή σου την πρεμιέρα, ήρθα όμως όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία τα μάρμαρα σου αλλά ακόμα δε σε είχαν περιποιηθεί. Μόνο χώμα έβλεπα και εκατοντάδες λουλούδια. Ήθελα να κλάψω, να σκύψω να φιλήσω το χώμα που θα σε σκεπάζει μια ζωή αλλά ήταν και άλλοι μπροστά και ντράπηκα. Που είσαι ρε Μήτσο τώρα; Έφυγες τη χειρότερη στιγμή. Ήσουνα μάγκας και για πάρτη σου θα αρχίσω τις μάγκικες αποφάσεις και εγώ. Δεν ήταν η φωνή σου. Ήσουν κάτι άλλο που απλά το γνωρίσαμε μέσω της φωνής σου. Όταν σ'ακούω νιώθω 3 μέτρα άντρας. Θα σε θυμάμαι ειλικρινά για πάντα και όχι σαν τις ευχούλες που λέμε και αύριο τις έχουμε ξεχάσει. Και σου υπόσχομαι ότι θα σε γνωρίσουν και τα παιδιά μου. Τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες στο Μετς, ίδια ώρα.
