Παραμονή Χριστουγέννων

Έχουν μια γλύκα οι παραμονές.
Όλοι χαρούμενοι στο σπίτι, στο δρόμο, στα καφέ.
Λες και έπεσε χαρουμενόσπορος.
Πρίν λίγο είδα τον πατέρα μου να βάζει στο πικάπ ένα παλιό δίσκο των Floyd που αν και δικός του δεν τον είχα δει 25 χρόνια να κινείται απο το ράφι.
Το τραγούδι, Wish you were here. Ο θεός ξέρει ποιον σκεφτόταν. Ίσως τη μάνα του. Δε ρώτησα πάντως.
Και η μάνα μου να φώνάζει, να γκρινιάζει, να μαγειρεύει.
Μπουχτισμένοι από τηλέφωνα, ευχές θείων και λοιπών συγγενών.
Δεν έχω τίποτα καλύτερο.
Όλοι μέσα στην προσμονή. Τι κινητήριος δύναμη και αυτή.
Το μαγικό βοτάνι της ύπαρξης.
Δεν γνωρίζουμε το αύριο και αυτό δίνει νόημα σε μια αντικειμενικά όχι και τόσο ενδιαφέρουσα ζωή.

Άλλωστε ο έρωτας, ο θάνατος και οι λοιποί επισκέπτες δεν πιστεύουν σε παραμονές.

Αύριο ίσως αλλάξει κάτι. Τόσο καιρό μέσα σε μια ,βαρετή πια, παραμονή.
Ξορκίζω την περίπτωση της ήττας. Αύριο πρέπει κάτι να ανθίσει.
-Βαθειά ανάσα και ελπίδα.-
Να γεννηθεί υγιές.

Σε μιά κουκέτα

Κυριακή βράδυ στο καράβι. Στην κουκέτα μου φέρνω λίγο στον Καββαδία.
Τυλιγμένος στο μαύρο πυρετό.
Και έτσι παίρνω θάρρος να γράψω λίγο ακόμα.
Τώρα που με έχει περιτριγυρίσει ο θάνατος, οι δύσκολες άγρυπνες νύχτες γίνονται δυσκολότερες.
Νιώθω το αίσθημα της βιολογικής απώλειας πρώτη φορά.
Και όμως απ΄το πρωί που έμαθα τα νέα βρίσκομαι σ'ένα συνεχιζόμενο deja vu.
Είναι περίεργο αλλά έχω ξαναχάσει άνθρωπο. Και ας βρίσκεται στη ζωή. Στη ζωή κάποιου άλλου.

Αφού θεωρώ τον ύπνο χάσιμο χρόνου, συνεχίζω τις σκέψεις.
Σε μια ίδια κουκέτα κοιμήθηκα πρώτη φορά με τον παιδικό μου έρωτα σε μια σχολική εκδρομή.
Σε μια ίδια κουκέτα νιώσαμε πρώτη φορά τόσο μάγκες που μόνο ένα τσιγάρο μας χώραγε.
Σε μια ίδια κουκέτα έκανα μετά απο χρόνια παθιασμένο σεξ με την αγάπη της ζωής μου και δίπλα να κοιμούνται οι φίλοι μου.
Σκέφτομαι ξανά τον Καββαδία. Που όλες του οι αναμνήσεις ήταν σε μια κουκέτα.

Δάκρυα αρχίζουν να μου ζεσταίνουν τα μάγουλα.
Το πρόσωπο ρυτιδιάζει προσπαθώντας να γλυτώσει τους λυγμούς.
Βλέπω το παρελθόν των κουκετών και θα ήθελα να μην έχω την ανάγκη να το ξαναζήσω.
Όχι άλλο πένθος.
Γιατί ,κακά τα ψέμματα, το μόνο που μας κάνει το πένθος είναι να μας αλυσοδένει στην ανάμνηση.